Matching Mole: Robert Wyatt’s Emotionele en Experimentele Canterbury-verhaal

Oprichting en Achtergrond

Matching Mole was een Britse progressieve rockband opgericht in 1971 door Robert Wyatt, nadat hij uit Soft Machine was gestapt — de legendarische groep die hij zelf had helpen oprichten en vormgeven binnen de Canterbury Scene.
De naam Matching Mole is een grappige verwijzing naar de Franse vertaling van Soft Machine (machine molle), wat meteen de toon zet: taalkundige humor, zelfspot en experimentele vrijheid.

De oorspronkelijke bezetting bestond uit:

• Robert Wyatt – Drums, zang, keyboards

• Phil Miller – Gitaar (later bij Hatfield and the North, National Health)

• Dave Sinclair – Toetsen (ex-Caravan)

• Bill MacCormick – Bas (later bij Quiet Sun en 801)

Na het eerste album werd Dave Sinclair vervangen door Dave MacRae, wat de band in een meer jazzfusion-richting duwde.

Muzikale Stijl

Matching Mole combineert:

• Canterbury-humor en speelsheid

• Jazzrock-improvisatie

• Psychedelische klanklandschappen

• Fragmentarische maar oprechte songwriting

Wat hen uniek maakt, is vooral de stem en visie van Robert Wyatt — kwetsbaar, melancholisch, vaak absurdistisch en altijd intens menselijk. Waar Soft Machine steeds meer richting pure jazz evolueerde, bleef Matching Mole meer verbonden met emotie, narratief en structuur, zij het op een zeer experimentele manier.

Albums en Hoogtepunten

Matching Mole (1972)

Het debuutalbum is een klassieker binnen de Canterbury Scene, en wisselt tussen gevoelige songs en abstracte klankexperimenten:

• “O Caroline” – Een ontroerende ballad over een gebroken hart.

• “Immediate Curtain” – Een 9 minuten durende ambient-achtige trip vol Mellotron.

• “Signed Curtain” – Een hilarisch zelfbewust nummer waarin Wyatt letterlijk de structuur van het lied beschrijft (“Dit is het eerste couplet…”).

Een emotionele momentopname van Wyatt’s gemoedstoestand na het verlaten van Soft Machine.

Little Red Record (1972)

Geproduceerd door Robert Fripp (King Crimson), is dit album donkerder, complexer en experimenteler. Met toetsenist Dave MacRae en bijdragen van Brian Eno schuift de muziek verder richting avant-fusion.

Hoogtepunten zijn:

• “Gloria Gloom” – Een politiek geladen compositie vol spanning.

• “God Song” – Een intieme reflectie over religie en zingeving.

• “Marchides” – Een instrumentaal jazzrockstuk vol technische bravoure.

Het album voelt als een groepsproject, met meer ruimte voor improvisatie en samenwerking.

Ontbinding en Erfgoed

Ondanks hun artistieke kwaliteit viel Matching Mole al in 1972 uit elkaar, deels door spanningen en Wyatt’s drang om solo verder te gaan.
In 1973 had Wyatt een tragisch ongeluk waardoor hij verlamd raakte vanaf zijn middel. Zijn daaropvolgende solowerk, met als hoogtepunt Rock Bottom, zou veel elementen van Matching Mole behouden, maar nog introspectiever worden.

Matching Mole geldt nu als:

• Een sleutelmoment tussen Soft Machine en Wyatt’s solocarrière

• Een groep die het emotionele hart van de Canterbury Scene belichaamde

• Een van de puurste expressies van Wyatt’s unieke artistieke stem

Interessante Feiten

• De bandnaam was bedoeld als woordspeling en géén poging om Soft Machine na te bootsen.

• De hoes van Little Red Record is een parodie op Chinese propagandaposters, wat de politieke ondertoon benadrukt.

• Wyatt zong, drumde en speelde toetsen live — een indrukwekkend voorbeeld van zijn multi-instrumentale talent.

• Na de breuk gingen leden verder in projecten als Hatfield and the North, 801 en Quiet Sun.